حرف آخر - یک موضوعاتی پیش اومد توی تلگرام که منو واداشت هم توی تلگرام ساکت باشم هم توی وبلاگ . توی تلگرام که چیزی نمی نویسم . توی وبلاگ اگر  می نویسم ، انتشار نمیدم. دوست دارم فعلا برای دل خودم بنویسم. علتش هم این بود که بحثی را توی تلگرام کشیدم وسط که برای همه موجب سوتفاهم شد. همه به من حمله کردند . حتی دوستان چند ساله. هیچکس حرف منو نفهمید. همه فقط مرا شماتت کردند که چرا اینجوری فکر می کنم . حس کردم تلگرام زیادی سرعت داره . منظورمو نمی تونم دقیق برسونم. مرتب باعث سوتفاهم میشه. برگشتم توی همین وبلاگ . اینجا هم حرفهایم را انتشار نمیدم چون دیگه اون تب و تاب کامنت دادن توی وبلاگها وجود نداره و دیگه فایده نداره . این همه تایپ کن و آخر ببینی یکی دو نفر بعد از چند روز کامنت میدن . دیگه دلگرمی ای برام نمی مونه . یادش بخیر اون روز ها که انقدر کامنت داشتم که فرصت جواب دادن نداشتم . ساعت ها وقتم گرفته میشد تا جواب همه کامنتها را بدم.

خب نفس وبلاگ نویسیم عاقبت به شماره افتاد . بیش از یازده سال نوشتم. توی این مدت خیلی ماجراها از سر گذراندم. دوران سربازی ، پیدا کردن کار ، خواستگاری ها ، زندان ، درگذشت خواهرم ، ازدواج و بچه دار شدن . دوستان زیادی این مدت به دست آوردم که از همشون خاطرات خوبی دارم. ممنونم از همه که این مدت باهام بودید . انقدر از تک تک شما خوبی دیده ام که مورد اخیر پیشش هیچه. اگه هم سکوت اختیار کردم از روی دلخوری نیست . خسته ام . دلزده ام . پریشانم . کاش کسی بود که حال مرا امشب می فهمید .

همتون را دوست دارم. روزگارتان به کام. خدانگهدار .